Benim yaşlarımda olanlar için Dünya Kupası, dört yılda bir hayatlarımızdan geçen aynalar gibidir. En azından 1966’dan 1990’a kadar benim için öyleydi.
1982 yazı... Ayvalık Cunda'dayız. Gülengül, pedagojik formasyon kursuna gidiyor. Dershanede öğretmenlik yapması için gerekli bu sertifika. Pansiyona yerleşmişiz. Ben sözüm ona çeviri yapıyorum, ama bir öğretmen arkadaş Pancar Motor'lu sandalını bize vermiş. Aylak balıkçılık daha eğlenceli geliyor; gün ağarmadan açıl, güneş iki mızrak boyu yükselince dön.
12 Eylül dönemi... Hani durumlar sıra bize gelecek kadar ciddileşirse Midilli'ye atacağız kapağı. '82 Dünya Kupası'nı sahilde İbrahim'in kahvesinde siyah beyaz televizyondan çekirdek çıtlatarak izliyoruz.
Başta Brezilyalıyız. Arjantin maçı tam şenlik. Maradona sonlarda kırmızı kart görüyor, ama onun kupasına daha dört yıl var. Socrates ve ekibi eğlencenin en saf hâline doyuruyor bizi.
Sonra İtalya maçı... Her zaman hucümu ve golü düşünmelerinin kurbanı oluyor "orijinal Sambacılar" bu maçta, beraberlik yetecekken. Yiyorlar atıyorlar. 2-2’de arkaya bakmadan gene hücumdalar. Kalecileri ve santrforları yok gibi; o kadar yetersiz. İtalya topu aldığında hızla gidiyor karşı kaleye... Scirea ve Tardelli ileri geri oynuyor. Sonunda Brezilyamız en güzel kaybedenler galerisinde müstesna yerini alıyor.
Sonra “foot total”in '82 modeli Fransalıyız, ama Batı Almanya katlediyor onları yarı finalde. Elde kalıyor İtalya. Gittikçe daha iyi top oynuyor o yakışıklılar takımı. Finalde Batı Almanya'yı eze eze yeniyorlar ve ürkek, sıkkın yüreklerimiz hafifliyor.
20’li yaşlarımızın sonuna yaklaşıyoruz. Cunda önünde bazen aynaya dönen deniz gibi dursun istiyoruz zaman. Bir yandan da 12 Eylül’ün kurşun ağırlığı kalkar belki diye hızlı geçsin derdindeyiz zamanın. Bir Dünya Kupası daha tarih oluyor.
Kale önünde nereden bittiği belli olmayan muzip golcü Paolo Rossi... Suç işlemiş çocuk gibi top ağları bulmadan hemen neşeyle kaçardı kale önünden. Socrates ve Maradona gibi erken giden 82’liler kervanına katıldı; o gol kutlamalarıyla kalacak gönlümde.
İbrahim Altınsay