Ailedeki tek Galatasaraylı benim. Bütün ailem, kuzenlerim, arkadaşlarımın çoğu... Hepsi Fenerbahçeli.
Kendimi bildim bileli, hayatım boyunca maç izlerken ailemle gülmedim, onlarla ağlamadım, onlarla üzülmedim. (Milli takım maçları hariç tabiki) Ya ben tek başıma eğleniyordum, ya da onlar hep birlikte eğlenirken ben evden uzaklaşıyordum. Ama dün bir tarih yazıldı. Maçı nötr duygularla izlerken son dakikada gelen golle herkes gol sevincini yaşadı. Golden sonra ekrana çok güzel bir kadın geldi. Ana avrat sövüyordu. O andan itibaren ben de gülmeye eğlenmeye başladım. Bu haftadan sonra Beşiktaş'ın yaşayacağı panik aklıma geldi. Güldüm. Fenerbahçe'nin 2006'da 2009'da kaybettiği şampiyonluğun bir benzerini de Beşiktaş'ın yaşama ihtimalini düşününce daha çok güldüm.
Özetle bizi bu hale getirenlerin ALLAH BELASINI VERSİN.
DURSUN ÖZBEK İSTİFA!!!