Böyle bir maçın ardından ne yazılır, kelimeler nasıl peşin sıra dizilir bilemiyorum.
Sayı farkının yitirildiği; 16 sayı geri düşüldüğü, 7 asistte kalındığı, yüzde 21 ile dışarıdan şut atıldığı, uzatmada 5 sayı bulunabildiği bir deplasmandan çıkmak her yiğidin harcı değil.
Teknik olarak belki bir çok detaydan bahsedebiliriz. En başta da tempo kontrolünden. Gran Canaria karşısında final biletini almak için temel olgu buydu. Ancak 'kontrol' ile 'tekdüzeleşmek' arasındaki ince çizgi, pas adedinin düşüp driplingde kalmanın kırıcılığı, Galatasaray’ın neredeyse kaderiyle oynadı.
Lasme ve Davis’in faul sorunları nedeniyle hem çember savunması yara aldı hem de ilk çeyrekteki akıcı ikili oyunların devamı gelmedi. O faul sorunlarına Sinan da eklenip sürekli sahada kalamayınca bir yaratıcıya ihtiyaç doğdu. Bu alanda en sakin kalabilen isim olan Schilb’in sahada kaldığı 43 dakikada 2 asist/2 top kaybında olması sorunlar dağına bir taş daha ekledi.
İşte o anda Micov sahneye çıktı. Aguilar’ın el üstü, çok zor üçlüğüne yanıt vermek kolay değildi. O potaya giderek bunu yaptı. Bir kez daha rol alması gerekti ve Micov bu kez bu sorumluluğu savunmada aldı. Oliver’ın potaya gidişine müthiş bir yardımla gelip çemberi koruyunca finalin kapısı aralandı.
Elbette stresin arttığı, hücumun iyiden iyiye tıkandığı anlarda McCollum’un faulü alma becerisi de belirleyici oldu. Ama Micov’un soğuk akan kanı, okyanusa konumlanmış Afrika sınırındaki bir adayı bile dondurmaya yetti.
Galatasaray kuşkusuz bununla yetinmeyecektir. Ergin Ataman’ın dediği gibi; final, Galatasaray için hedef değil, ancak kupayı kazanmak Sarı Kırmızılıları tatmin edecektir.
Bunun için son engel Strasbourg ve final rövanş maçı - ki bu büyük bir avantaj - Abdi İpekçi’de olacak.
Kısa savunmasının, ikili oyun müdaafasında 2’ye 2 kalmanın çok değerli olacağı bir maç…
Ve şunu söylemekten sakınmaya gerek yok; kupa çok ama çok yakın…
BASKET DERGİSİ