''Sağlıkçılar geldiğinde şok olmuşlardı! Yüzüm eriyordu.. Dakikalar içinde sol gözüm de koyulaştı. Görme yetimi kaybediyordum.''
Evin içinden, bahçeye inerken karımın çığlıklarının daha da yükseldiğini duydum. Arkadaşımla birlikte yanan ceketimi çıkardılar. "Körüm, göremiyorum..." diye bağırmaya devam ettim.
Eşim içeri koştu ve ambulans çağırdı. Şükürler olsun ki, İstanbul'da kendi tıbbi birimi olan bir sitede oturduğumuz için yardım çabuk geldi. Sağlık görevlileri geldiğinde ilk şok etkisini geçmeye başlamıştı ve fiziksel hasarı hissetmeye başladım. Cildim yüzümden eriyor gibiydi!
O ambulansın arkasında uzanırken, hayatımın geri kalanında kör olup olmayacağımı merak ederken, aklıma başka bir korkunç düşünce geldi: Ya bir daha hiç futbol oynayamasaydım?
Daha iyi bir yaşam arayışıyla Norveç'e taşınan Faslı göçmen bir ailenin ortanca çocuğu olarak Oslo'da büyüdüm. Küçük yaşlardan itibaren beni futbolsuz bulmak imkansızdı - her yerde ve herkesle oynardım. Orada oyunum hızla gelişti.
Norveç'in 15 yaş altı Danimarka'ya karşı gidişatımı tamamen değiştiren maçı hatırlıyorum. Gol attım, maçın adamı seçildim ve kısa bir süre sonra Manchester City bana bir sözleşme teklif etti. İngiltere'ye taşındığımda hâlâ çocuktum;
Aileme futbol oynamanın her şey demek olduğunu söyledim ve gitmeme izin verdiler. City'nin genç kadrosunda birkaç yıl geçirdikten sonra takımla ilk antrenmana davet edildim. Roberto Mancini menajerdi ve 18 yaşında bir sezon öncesi turuna çıktığımı hatırlıyorum
David Silva ve Yaya Toure gibi en iyi yıldızların etrafındaydım. İnanılmazdı. Feyenoord ve Eintracht Braunschweig dahil olmak üzere birkaç sezon kiralık olarak geçirdim. Norveç formasıyla uluslararası ilk çıkışımı İsveç'e karşı yaptığım son büyüydü.
Bu hayatımın en büyük onuruydu ve ailem oğullarının evlat edindikleri milleti temsil ettiğini görmekten gerçekten gurur duyuyorlardı. Daha sonra Yunanistan'da Olympiakos'ta altı inanılmaz sezon geçirdim, dört Süper Lig şampiyonluğu kazandım ve üç kez yılın takımında yer aldım.
Sonunda kaptan oldum ve 2017'de Hull'da kiralık olarak Premier Lig'de biraz zaman geçirdim. Ağustos 2020'ye kadar hayalini kurduğum her şeye ulaşmıştım.
Ama sonra Galatasaray aradı. Fatih Terim Türk futbolunda bir efsane – benimle sözleşme imzalamak istemesi inanılmazdı. Takım için önemli bir rol oynadım ve bu benim için heyecan verici bir hareketti.
Kazadan sonra hastaneye giderken korkunç bir şey daha oldu. Bana bakması gereken bir kadın ben ambulansta yatarken fotoğrafımı çekti. Sosyal medyada yayınladı ve benim haberim olmadan viral oldu. Farklı ülkelerdeki arkadaşlarım ve ailem yaralarımı böyle duydu.
Birden telefonum deli gibi titremeye başladı. Yüzüm yandı, gözlerimde barut vardı ve bu fotoğrafım her yerdeydi. Sonunda hastaneye vardığımızda dışarıda bekleyen muhabirler vardı. Daha sonra kadına dava açmam tavsiye edildi, ancak benimse tek istediğim bir özürdü.
Hastanenin içinde, o zamanlar anlamadığım, Türkçe konuşan bir sürü yüksek ses hatırlıyorum. Neler olduğu hakkında hiçbir fikri olmadan orada acı içinde yatmak korkunçtu. Doktorlar, barut hala gözümde olduğu için hasarın ne kadar ciddi olacağını bilmediklerini açıkladılar.
Saatler içinde herkes oradaydı: tüm takım arkadaşlarım, kulüp başkan yardımcısı ve personel. Fatih Terim bile oradaydı. Daha sonra bana, 30 yıl sonra karısından ayrı geçirdiği ilk yılbaşı olduğu söylendi. Onların varlığı benim için dünyalar demekti.
Ağabeyim ertesi sabah Norveç'ten geldiğinde yüzümdeki yanıklar o kadar şiddetliydi ki beni tanımadı bile. Menajerim Mikail de geldi - günlerce hastanede yattı, beni ve ailemi asla bırakmadı. Sonraki birkaç gün bir bulanıklık içinde geçti.
Havai fişek patlamasından sonra göz kapaklarım erimişti. Göz kapaklarının içini oluşturmak için ağzımın üst kısmındaki deriyi ve dışını oluşturmak için kulaklarımın arkasındaki deriyi kullandılar. Neyse ki ve inanılmaz bir şekilde, operasyon başarılı oldu.
Ardından kök hücre değişimi geldi; bunlar olmadan göz düzgün çalışamaz. Ama göz kapaklarımdan farklı olarak, vücudumun diğer bölgelerinden alınamadılar. Kan nakline benzer şekilde, kök hücrelerin nakli gerçekleştirmek için eşleşmesi gerekir.
Aile üyelerimin her biri test edildi: erkek kardeşim yüzde 15'lik bir eşleşmeydi; babam yüzde 25, ablam bir teklifte bulunmadan önce endişelenmeye başlamıştık. Mucizevi bir şekilde, yüzde 100 uyumluydu.
Nakil yaptıkları sırada İkram hastane yatağında benim yanımda yatıyordu. Kız kardeşimin gözlerinin bir parçasıyla uyandım, o kadar şaşırtıcı ve tatlı buldum ki kelimelere dökemiyorum. Bir insanın yapabileceği en nazik şeylerden biri..
Tüm bu ameliyatlardan sonra bile sağ gözüm hala neredeyse tamamen kördü. Dr Holland bana her şeyin son ameliyata doğru geliştiğini söyledi: kornea nakli. Bu iyi giderse, tekrar görme şansım olduğunu söyledi.Ameliyat bittiğinde ve bandajları çıkarmak için beni otel odama geri götürdüklerinde sinirlerimi hayal edebilirsiniz. Göz bandı çıktı… ve şaşırtıcı bir şekilde, bazı bulanık ana hatlar görebiliyordum. Parmaklarımı sayıp yüzleri seçebiliyordum. Bu asla unutamayacağım bir andı..