Cevap: TSL 2009/10 Sezonu 14. Hafta | Bursaspor - Galatasaray | 27 Kasım | 20:00
Karşımızdaki takımın nasıl oynadığı çok önemli değil bence çoğu maç için. Biz hep kendi oyunumuzu oynayan bir takım olduğumuz için buna özen göstermemiz gerek. En azından ben buna odaklanıyorum.
Peki Bursa maçı için nelere dikkat etmemiz gerek bu çerçevede?
Frank'in hemen maç sonrası yorumlarından yola çıkalım. Benim dikkatimi çekenler:
1. "We wanted too much too soon", çok fazla şeyin çok erken olmasını istedik.
2. Bir iki oyuncu dışında takım olarak kötüydük.
3. "We have to suffer" Acı çekmemiz gerek. (Maç sonrası duymadım ama hep söyler)
İlk iki başlıktan çıkardığımı kopyalıyorum buraya:
------
Oynamaya çalıştığımız oyun özelinde: Bence maçın özeti Frank'in dediği "We wanted too much too soon"
Yani "çok fazla şeyin çok erken olmasını istedik". Anladığım kadarıyla bunu genelde "gol atıp üstüne yatıp maçı bitirmek istedik" diye anladı insanlar. Ama aslında bu sözün altında başka şeyler yatıyor bence sistem adına.
Sadece bir pozisyon özelinde ben ne anladığımı çıkarayım Frank'in sözünden, top gelmiş Elano'nun ayağına sağ kanatta, önünde iki adam savunuyor onu, Servet çıkmış girmiş altıpasa, Sarp girmiş, Ayhan zaten son 3 pozisyondur santrafor oyamaktadır vs.. Elano şimdi döner geriye Sabri'ye, (burada tabii "neden çalım yapıp girmiyor geçmiyor?!" diye soranlar var ama artık bunları açıklamamamız lazım).
Elano'nun burada geriye pas vermesinin sebebi nedir? Orta yapamadığı mı? Tabii ki hayır, isterse bir vücut çalımı atıp orta yapabilir, hatta isterse direkt orta dener, en kötü ihtimal korner olur önündeki adamlardan birine çarparak. Buradaki geri pasın sebebi takıma ikinci bir set hücumu şansı tanınmasıdır, tekrar topu çevirmektir, organizasyonlar yaratmaktır. Bu da sistemin ana felsefesi zaten, ileriye gidemiyorsan geriye gideceksin ama top senin olacak, oyunun gidişatı senin elinde olacak.
Elano verdi şimdi pası Sabri'ye.. Top Sabri'nin ayağında, adam bakıyor soluna, Sarp ve Ayhan altıpasta, Topal da yayın üzerinde duruyor, Kewell arka direkte, Nonda içerde, Elano'nun başında iki adam var... Ne yapacak? Orta... Başka şansı var mı? Yok.
Sadece bir pozisyon özelinde Frank'in tek bir cümlesinden çıkardığım bu sistem adına. İşin komiği ne biliyor musunuz? Bu pozisyonda en suçsuz iki adam Sabri ve Elano, çünkü sisteme ve arkasındaki felsefeye en sadık kalanlar onlar. Peki en çok laf yiyen kim oldu burada? Sabri ve Elano
(İki oyuncu dışında diğer herkes suçlu yani neredeyse burada, Frank'in dediği "bir iki oyuncu dışında çok kötüydük" sözünü hatırladım birden)
Önceliğimiz oyunu karşı alana yıkmak, rakibi kendi alanında teslim almak; ama asla en kısa yoldan gol atmak değil öncelik bu sistemde. Ama oyuncuların neredeyse hepsi her fırsatta yığıldılar rakip ceza sahasına, veya hareket etmeyi bıraktılar boş alan yaratmak için orta sahada, çünkü arkadaşlarının "içeriye doldurmasını" beklediler. Frank de bunu anlattı sadece bir cümleyle "We wanted too much too soon" Anlaşılan eski alışkanlıklar zor bırakıyor peşimizi. Teknikle falan alakası yok sorunun, mantalite meselesi.
-------
Üçüncü başlığa gelecek olursak "Acı çekmemiz gerek". Yani orada geri pas yapılıyorsa, yine yeniden oyun kurabilmek için geri koşmalıyız. Atak yaparken geri koşmaktan bahsediyorum savunurken değil. Sürekli hareket halinde olmalıyız, eğer herkes ceza sahasına orta yapılmasını beklerse olmaz, kolaya kaçmaktır bunun adı.
En önemli sorunumuz bu bence, hatta bütün maçlar için geçerli. Bunları yaptığımızda çok güzel oynuyoruz zaten, teknik falan da gerekli değil bunları yapmak için, sadece işini ciddiye almak ve profosyonel disiplin yeter.
Bursa maçında bunu yapabilirse futbolcularımız zaten galibiyet gelecektir, inanın bana sahada kimin olduğu "mantalite"nin yanında çok ama çok küçük bir ayrıntı. Buna örnek -farklı kahramanların başrolde olduğu- zilyon tane pozisyon verebilirim Manisa maçından.. Şu yukarıdaki Elano'nun geri pasından Tobi'nin serbest vuruşuna, Servet'in iki pozisyon boyunca rakip ceza sahasının içinde beklemesinden Kewell'in umursamaz ortasına.. Herkeste var bu sorun.
