İnsan evrimi gereği her durumda eşit şekilde empati kurmuyor diğer memelilerin aksine. Zira bizim iletişim ve ulaşım olanaklarımızla gördüğümüz, duyduğumuz her şeyi kendimizle ilişkilendirsek zaten felç geçiririz. Kimsesiz mülteci çocuklar, patlayan bombalar, açlıktan ölen insanlar, yanan ormanlar-hayvanlar, tecavüz-taciz vak'aları vs. Sabah internetin başına geçip akşam uyuyana kadar hiç durmadan bu tarz olaylara şahit olabilirsiniz. Hem de güncel, eskilere gitmenize de gerek yok. Ancak hepsinde aynı reaksiyonu vermiyoruz, söylediğim gibi veremeyiz de. Bize daha yakın, ilgi alanımıza giren konularda ancak bu sistem aktive oluyor. Dolayısıyla bu çocuğa gösterilen destekle aç, ayakkabısız çocukların vs bir alakası yok.
Ufakken çoğu çocuk gibi ben de hayvanlara çok meraklıydım. Ankara'ya her gittiğimizde istisnasız bir Atatürk Orman Çiftliği ziyaretimiz olurdu. Belgeselleri izler not alırdım, güya kitap çıkaracağım. Sonra kuzenim "Jurrasic Park"ı izletti bana. 10 yaşımdayken ne olacaksın sorusuna "Paleontolog" cevabını verecek derecede dinozorlarla kafayı bozmuştum. Tabii ben geri döndürülebileceklerine inanıyordum o sırada. 146 sağolsun internetten yaptığım araştırmalar neticesinde kehribar içinde kalmış sivrisineklerden dinozor dnası çekilmesi dahil geri gelmeleri için bir opsiyon olmadığını öğrenmemle birlikte sevdam son buldu diyebiliriz. Kemiklerle, kayalarla falan uğraşmak o kadar keyifli değildi zira.
Velhasıl kelam bu çocukla ben empati kurabiliyorum. Üstelik içerikleri boş değil, interneti bile olmayan bir ortamda baya bilgi toplamış. Bu işlerde esas olan devamlılıktır. Zira insanlar bir süre sonra ilgisini kaybeder. Abone sayısı, gösterilen alaka konuya olan ilgisinin dağıldığı anlarda tekrar motive olmasını sağlayabilir. Sağlamazsa da bir şey olmaz belki 1-2 sene sonra kızlara-futbola falan sarar ve sıradan bir insan olur çoğumuz gibi(Muhtemel son.)
Takip eden insanlar da böyle bir destekte bulundukları için ufak çapta tatmin yaşarlar. Kazan kazan.
