Genzime erik kaçıp nefes alamamisim 1.5 yaşındayken. Çıkarmaya çalışanlar daha ileri gitmesini sağlamış. Kalp hastası komşumuzun arabasıyla birkac kaza yaparak acile yetişip kurtarmislar. Aynı sene motorsiklete binmeye çalışırken üstüme devirmisim. Ablam 1. katın balkonundan 11 aylıkken beni düşürmüş. 2.5 yaşında su kanalina düşmüşüm, son anda fark etmişler, çok uzaklaşmadan yakalamışlar. 4 yaşımda kayboldum, ertesi gün buldular, onu hatirliyorum, abimin peşinden gitmiştim. Yine 3-4 yaşlarında damda koşarken plastik çatı çöktü komşunun tuvalete düştüm, tuvaletteki kadın öleceğini sanmış, trajikomikti. Fransa'da kuzenler havuza götürmüştü, ben herkes atlayınca bunun acı veren bir his olduğunu dusunmeden en yüksekten atlayayim dedim yaş 10, cevvalim. Sanırım 10-15 m falan vardı. Suya düştüğümde millet terslik olduğunu anlamamıs ama ben yüzeye ve kıyıya çıkabilecek kadar bile yüzmeyi bilmiyordum, çırpınarak bir şekilde kenara çıktım. Acısını yazarken hissettim.
16 yaşımda tek başıma Fransa'ya gittim yine. Uçak düşme tehlikesi atlattı. Hostesler yolcular salya sümük ağlıyordu. 10 kez falan fırtınada piste yanasmaya çalıştı uçak, inince herkes çığlıklar atarak pilotu alkışladı. Ankara'da bombalar patladığında her birini 5er dkyla es geçtim neredeyse. İş yerim mesrutiyetteydi. Yakındaki emniyet binasına RPG falan firlattiklarinda iş yerindeydim. Hemen iş yerinin önünde şüpheli paket patlattılar, bombaymis. Kizilaydaki guvenparkti herhalde ismini unuttum, orda patlattılar funyeyle, bende kordona alınırken azarlandim, halbuki otobüs bekliyordum, bomba varmış.
6 Şubat malumunuz. Yaşadım. Geçen hafta bindigim otobüs kaza yaptı, kemerim takılı olduğu ve kaza yapacağını önceden anladığım için birşey olmadı şükür. İnip sigara içtim, 2 saat trafik polisi bekledik. Daha ölmedim, inşallahta uzun süre yazarım buralara.