Cevap: Anlatsam mı Anlatmasam mı? -Herkes Okumalı-
Dogru, yasamadan anlayamazsin. Ben bunun farkina vardim. Vardigimda cok gec kaldim.
Kac sene denedim. 1 kiz icin. Zaten ilk gordugumde "BU" demistim. Erkek arkadasi vardi, ama cok kirilgan bir kizdi.
Resmen "olmaz" diye sinyal veriyordu. "Erkek arkadisimi opmem bile 7 ay aldi" demisti.
O zamanlari tam firlama olan bu gencin icinden "bana ne" gecmisti. Beklerim, 7 ay ne ki.
O arada baska bir kiz'la ciktim. Sirf zaman gecirmek icin. 3 ay oyle devam etti, hemen biraktim.
Bundan yaklasik 1 ay sonra erkek arkadasi ona cok baski uyguluyor diye oda onu terk etmisti.
Ondan sonra tam 2 SENE ugrastim. Yat, kalk, hep o. Hayatin her saniyesi onu dusunerek gecti.
Elimden geleni yaptim. 7 yasindayken babasi vefat etti, 9 yasinda ablasi vefat etti.
Birisine baglanmaktan inanilmaz korkuyordu. Kac kez baglandiysa, terk edildi. Guveni bosa cikti.
20 yasinda olmasina ragmen, o gecmisi unutmak icin bazen daha 14 yasinda cocuk gibiydi. Cok neseli.
Ama bir okadar huzunlu. En kucuk seyde duygusallasabiliyordu. Uvey babanin elinde buyudu. Abisi ona bakmisti.
2 sene ugrastim. O iki senede cok sey oldu. Iyi, kotu, ama iki sene ama hayatimin en guzel 2 senesiydi.
Hersey bir yana, o bir yanaydi. 2 sene ugrastiktan sonra istedigim oldu.
Bana guvenebildi. Sen o kisisin, sana guvenebiliyorum dedi. Oyle mutluydum, hatta dunyanin en mutlu insaniydim.
Ama diyorum ya, yasanmadan anlayamazsin. O iki senede es gectigim davranislari o andan sonra daha fazla koymaya basladi bana.
Gecmise kapilip gidebiliyordu. Inan, onun dursam, yuzume bakmazdi. Yanimdan gecse, yere bakar gecerdi. Konusmazdi, kizardi.
O iki senede dayandim. Deger dedim. Degerdi evet. Ama o andan sonra bana dogru davranislarinda farklilik bekledim.
O benden anlayis bekledi. Ama aynisini ben bekledim. Suclu ben degildim sonucta. Bana dogru ters davranilmasini istemiyordum.
Bir gun odadan cikarken, bana bir laf soyledi. Aslinda kotu bir soz soylememisti, ben yanlis anladim. Dondum, bagirdim. Sesi cikmadi. Sonra gittim.
O gun eve geldigimde, aksam ustu bana mesaj yolladi. Telefon acti. Agliyordu. Ne hatasi yaptigini bilmiyordu. Bu sefer hata bendeydi, cunki yanlis anlamistim.
Bundan sonra bir kez daha boyle bir olay basima geldi. Yine bu tur davranislari devam ediyordu, ama ben kirmamak icin sesimi cikarmiyordum.
Ama birikiyordu, biriktikce sonucta insan en sonunda dayanamiyor. Buyuk bir kavga cikmisti. Hersey duzelirken, 3 hafta olmadan bir ucuncu kavga cikmisti.
O yaz yuzume bakmadi, konusmadi. Yaz tatilinden sonra konusmaya basladik, ama hersey eskisi gibi degildi. 2 sene boyunca o guveni kazanmaya calisirken,
4 ay icinde yerle bir oldu. Ustunden 3 sene gecicek. 3 sene cok sey gordum. daha iyi anladim. Benim ona yaptigim, bana yapildi. Sogudum, ters bir insana dondum.
Cok kez duydum, tas kalplisin. Duygularin yok diye. Olabilir. Sonucta herzaman bir kiyaslama yaptim. Ona bakarak, nasil diye ? Ordan cikan cevap zaten belliydi.
O andan sonra zaten denemek icin bir sebeb gormedim hicbir zaman.
Yani kisacasi, haklisin kardes.
Dogru, yasamadan anlayamazsin. Ben bunun farkina vardim. Vardigimda cok gec kaldim.
Kac sene denedim. 1 kiz icin. Zaten ilk gordugumde "BU" demistim. Erkek arkadasi vardi, ama cok kirilgan bir kizdi.
Resmen "olmaz" diye sinyal veriyordu. "Erkek arkadisimi opmem bile 7 ay aldi" demisti.
O zamanlari tam firlama olan bu gencin icinden "bana ne" gecmisti. Beklerim, 7 ay ne ki.
O arada baska bir kiz'la ciktim. Sirf zaman gecirmek icin. 3 ay oyle devam etti, hemen biraktim.
Bundan yaklasik 1 ay sonra erkek arkadasi ona cok baski uyguluyor diye oda onu terk etmisti.
Ondan sonra tam 2 SENE ugrastim. Yat, kalk, hep o. Hayatin her saniyesi onu dusunerek gecti.
Elimden geleni yaptim. 7 yasindayken babasi vefat etti, 9 yasinda ablasi vefat etti.
Birisine baglanmaktan inanilmaz korkuyordu. Kac kez baglandiysa, terk edildi. Guveni bosa cikti.
20 yasinda olmasina ragmen, o gecmisi unutmak icin bazen daha 14 yasinda cocuk gibiydi. Cok neseli.
Ama bir okadar huzunlu. En kucuk seyde duygusallasabiliyordu. Uvey babanin elinde buyudu. Abisi ona bakmisti.
2 sene ugrastim. O iki senede cok sey oldu. Iyi, kotu, ama iki sene ama hayatimin en guzel 2 senesiydi.
Hersey bir yana, o bir yanaydi. 2 sene ugrastiktan sonra istedigim oldu.
Bana guvenebildi. Sen o kisisin, sana guvenebiliyorum dedi. Oyle mutluydum, hatta dunyanin en mutlu insaniydim.
Ama diyorum ya, yasanmadan anlayamazsin. O iki senede es gectigim davranislari o andan sonra daha fazla koymaya basladi bana.
Gecmise kapilip gidebiliyordu. Inan, onun dursam, yuzume bakmazdi. Yanimdan gecse, yere bakar gecerdi. Konusmazdi, kizardi.
O iki senede dayandim. Deger dedim. Degerdi evet. Ama o andan sonra bana dogru davranislarinda farklilik bekledim.
O benden anlayis bekledi. Ama aynisini ben bekledim. Suclu ben degildim sonucta. Bana dogru ters davranilmasini istemiyordum.
Bir gun odadan cikarken, bana bir laf soyledi. Aslinda kotu bir soz soylememisti, ben yanlis anladim. Dondum, bagirdim. Sesi cikmadi. Sonra gittim.
O gun eve geldigimde, aksam ustu bana mesaj yolladi. Telefon acti. Agliyordu. Ne hatasi yaptigini bilmiyordu. Bu sefer hata bendeydi, cunki yanlis anlamistim.
Bundan sonra bir kez daha boyle bir olay basima geldi. Yine bu tur davranislari devam ediyordu, ama ben kirmamak icin sesimi cikarmiyordum.
Ama birikiyordu, biriktikce sonucta insan en sonunda dayanamiyor. Buyuk bir kavga cikmisti. Hersey duzelirken, 3 hafta olmadan bir ucuncu kavga cikmisti.
O yaz yuzume bakmadi, konusmadi. Yaz tatilinden sonra konusmaya basladik, ama hersey eskisi gibi degildi. 2 sene boyunca o guveni kazanmaya calisirken,
4 ay icinde yerle bir oldu. Ustunden 3 sene gecicek. 3 sene cok sey gordum. daha iyi anladim. Benim ona yaptigim, bana yapildi. Sogudum, ters bir insana dondum.
Cok kez duydum, tas kalplisin. Duygularin yok diye. Olabilir. Sonucta herzaman bir kiyaslama yaptim. Ona bakarak, nasil diye ? Ordan cikan cevap zaten belliydi.
O andan sonra zaten denemek icin bir sebeb gormedim hicbir zaman.
Yani kisacasi, haklisin kardes.
